Betonnen schaduwen

Reizen is overgewaardeerd fenomeen kopt een artikel in Trouw. Een warm pleidooi voor de waarde van medewerkers die niet meegaan in de moderne hype dat je carrière alleen wat zou voorstellen als je een aantal keer in het buitenland hebt gewerkt. Daar zit je dan tijdens je zoveelste vlucht naar India voor de Leprastichting. Zeker, een kantoor en een organisatie zijn gebaat bij loyale medewerkers die gedegen meebouwen aan de identiteit en de kennis van een organisatie. Maar juist een Leprastichting is ook gebaat bij frisse impulsen uit de diverse contexten waarin we ons werk doen, dus stimuleren we interactie en kennisuitwisseling tussen onze veldkantoren.. Dat is één. Daarnaast mag de diversiteit (generaties/sexe/nationaliteit) en een zekere mobiliteit in onze staf nog wel wat omhoog. Het lijkt wel of de hele leprabestrijdingscommunity bestaat uit heren van boven de vijftig. De meesten wijden minstens al een halve loopbaan aan lepra, net als hun Indiase counterparts. Hoe snel India zich ook ontwikkelt, in de Indiase overheidsbureaucratie zijn de babyboomgeneratie en zijn voorgangers nog stevig gezeteld in het pluche. Risico: stokpaardjes, ingegraven posities in debatten en vasthouden aan zekerheden uit het verleden. Maar resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst. Ook niet in de strijd tegen lepra. Furieus verzet door ILEP NGO’s tegen iedereen die het woord eliminatie bezigt, blokkeert een open discussie over hoe we leren van de fouten van het verleden. En blokkeert creativiteit en open dialoog over hoe we de uitdaging aangaan van een hardnekkige ziekte die nog steeds floreert onder de allerarmste en zwakste bevolkingsgroepen in afgelegen uithoeken van een immens groot land. Dat vraagt om flexibiliteit, zelfreflectie en het vermogen om over je eigen schaduw heen te springen. Maar sommige schaduwen lijken inmiddels wel in beton gegoten.