5 Zo vader zo zoon?

Nee gelukkig niet. Vader en zoon hebben wel veel gemeen. Beiden hebben lepra gehad en beiden zijn ervan genezen. Maar de sporen die de ziekte heeft achtergelaten verschillen aanzienlijk. Ik ontmoet op een dag twee keer een vader en een zoon, die beiden lid zijn van een zelfzorggroep. Als je ze samen ontmoet zie je de enorme vooruitgang die leprabestrijding in Mozambique heeft geboekt.
Toen vader Antonio Jovila eindelijk de diagnose lepra kreeg had de ziekte inmiddels zowel zijn handen als zijn voeten aangetast. Het was in de tijd van de burgeroorlog die Mozambique 15 jaar heeft geteisterd in de jaren 70 /80 van de vorige eeuw. Er functioneerde vrijwel geen gezondheidsdienst op het platteland van Nampula. Lepra sloeg jaar in jaar uit zijn slag. Toen de vrede eindelijk werd getekend waren vele duizenden mensen ernstig gehandicapt door lepra en leefden zij een afgezonderd bestaan aan de rand van de dorpen. Eindelijk, het was in 1995, werd Antonio Jovila onderzocht door een goed getrainde arts. Onmiddellijk startte de behandeling met de antibiotica die met de leprabacterie korte metten maakt en lepra stopte zijn verwoestende werk in het lichaam van Antonio.
Toen 15 jaar later zijn zoon Custodio Antonio een vlek op zijn arm kreeg nam zijn vader hem onmiddellijk mee naar de gezondheidspost. De gezondheidswerker keek bedenkelijk en bevestigde Antonio’s zorg: diagnose: lepra. Custodio schrok wel, ook al stelde de gezondheidswerker hem gerust. Als hij zes maanden lang elke dag zijn medicijnen zou nemen zou hij zonder blijvende gevolgen de ziekte achter zich kunne laten. En zo ging het.
Vader en zoon zijn getuigen van twee tijdperken in de leprabestrijding. Het verhaal van zoon Custodio laat zien welk doel de Leprastichting uiteindelijke voor ogen heeft: lepra is gewoon een ziekte waar goede medicijnen voor beschikbaar zijn. Als je op tijd wordt geholpen, heb je er na behandeling totaal geen last meer van en staan al je kansen op een normaal en gelukkig leven nog wijd open. De handicaps van vader Antonio geven een treurig beeld. Dat beeld schudt ons wakker om altijd alert te blijven en bewust te kijken naar de eerste symptomen bij mogelijk nieuwe patiënten. Gelukkig lopen de aantallen nieuwe patiënten gestaag terug in Mozambique, maar ieder mens die zonder schade aan handen en voeten een normaal leven kan leiden is de moeite van ons werk meer dan waard. Iedere leprapatiënt telt!