Hun succes is ons succes

Terug in een besneeuwd en ijskoud Amsterdam denk ik terug aan de laatste avond in Delhi, vlak voor we terugvlogen. Dikke mist hing over de stad. Weliswaar geen gevoelstemperaturen zoals die hier vandaag worden gemeld, maar wel onaangenaam vochtig en koud, net boven het vriespunt.
Terwijl we naar het vliegveld rijden zien we bij alle bouwprojecten in de stad de vage contouren van tenten. Daar wonen de trekarbeiders die tijdelijk werk hebben aan het bouwproject. Ze wonen er, vaak met hun hele gezin, soms op het trottoir, of in een plantsoen in de middenberm van de drukke autowegen van Delhi. Het luid toeterende autoverkeer raast dag en nacht langs hun schamele tenten. En als het werk over een paar maanden klaar is worden ze weggestuurd, terug naar hun dorpen, als daar de oogsttijd om extra handen vraagt; of verder trekkend door deze wereldstad, op zoek naar een andere klus.

Juist deze trekarbeiders zijn kwetsbaar, ook voor lepra. Hoewel we nog steeds niet goed begrijpen waarom de een wel en de ander geen lepra krijgt, lijkt er toch wel een hardnekkig verband met armoede, slechte voeding, hygiëne en gezondheidszorg.

Dr Arif en zijn gemotiveerde collega’s hebben ons overtuigend laten zien dat je in dit gigantische land vooral niet moet proberen als Nederlandse organisatie zoveel mogelijk je eigen projecten op te zetten.
De strategie is duidelijk en overtuigend: trainen, stimuleren en ondersteunen van de gezondheidsdienst van de Indiase overheid om in elke gezondheidspost lepra te blijven herkennen, zodra zich een patiënt met huidvlekken of andere lepraklachten meldt.

Of zoals Arif het zei: "Wij van de Leprastichting zijn succesvol als de gezondheidswerkers van de overheid in de dorpen en de arme stadwijken hun werk goed doen en iedere leprapatiënt eruit pikken en bij twijfel naar een lepra-arts brengen. Dat is het beste bewijs dat onze opleidingen en begeleiding goed werken."
Ik heb kunnen zien dat dat een hele verstandige aanpak is.