Op bezoek in een leprakolonie

Vanmiddag bezochten we een leprakolonie. Twintig jaar geleden vestigden dertig families uit Zuid-India zich buiten de stad, illegaal, op een stukje land tussen een fabriek, een spoorlijn en de weg. In de stad wilde niemand hen hebben, net als in Zuid-India waar ze vandaan komen. Inmiddels ligt hun kolonie middenin de stad, die er gewoon omheen gegroeid is. De inwoners worden getolereerd, maar eigenlijk wil niemand met ze te maken hebben. Want veel mensen zijn bang dat ze zelf lepra krijgen, ondanks dat niemand in deze kolonie meer besmettelijk is, de meesten zijn al meer dan tien jaar geleden genezen. Maar veel inwoners van Vaijnapoor Community hebben zichtbare beschadigingen aan handen en voeten en zijn dus voor het leven getekend. Toch zitten ze niet bij de pakken neer.

Vingerafdruk
Het hoofd leprabestrijding van de gemeente Delhi, die met ons meereist, krijgt een officiele brief met een paar schrijnende klachten. Wie door lepra zo verminkt is dat hij niet meer kan werken, heeft recht op een kleine uitkering. Vijf inwoners hebben dat nu weten te regelen, de rest wordt door de ambtenaren weggestuurd. Op het aanvraagformulier moet je een vingerafdruk zetten. "Maar sommigen van ons hebben geen vingertoppen meer!" licht de leider van de kolonie, meneer Mani toe. "De ambtenaren weigeren ons te helpen en sturen ons weg!"

Naar school
Op ander vlak gaan de bewoners vindingrijk om met alle tegenwerking. Alle dertien kinderen uit het leprawijkje gaan naar school. "We hebben met het schoolhoofd gesproken, die zei dat ze welkom waren. Maar uit angst dat andere kinderen en hun ouders ze van school willen sturen, adviseerde het schoolhoofd om niet ons echte adres in te vullen bij het inschrijven. De kinderen weten dat ze nooit mogen
vertellen waar ze echt wonen. Dat doen ook onze oudere kinderen niet als ze een baantje vinden, ze geven ze nooit hun echte adres op. Want zelfs kerngezonde volwassen kinderen van leprapatienten worden gemeden, zo groot is het vooroordeel tegen ons."

Meneer Mani had een mooie baan als hoofd van de voorraadadministratie van een staalfabriek in Bombay, toen hij lepra kreeg. Hij werd onmiddellijk ontslagen en niemand wilde hem meer hebben. Na terugkeer in Madras waar hij vandaan kwam is hij met zo'n dertig lotgenoten naar Delhi gereisd, om daar te gaan bedelen. Zo ontstond de kolonie. De lepra heeft Mani flink toegetakeld . Hij kan met moeite nog twee vingers gebruiken, hij moet geholpen worden met lopen en hij is aan een oog blind. Maar Mani is de best opgeleide man in de kolonie en de natuurlijke leider.

Vandaag is het feest voor hem en nog twee bewoners. Ze krijgen een driewieler, die ze ondanks hun slechte handen goed kunnen besturen. Eindelijk kunnen ze zich onafhankelijk van hulp van anderen verplaatsen in de buurt.

Steeds minder kruisjes
Er valt nog een hoop te verbeteren aan hun situatie en ze voelen zich gestimuleerd door de hulp van de Leprastichting om daar zelf stappen in te zetten. In een zelfzorgroep verzorgen ze hun wonden en misvormde voeten en handen. In hun eigen aantekenboekjes zie ik dat er steeds minder kruisjes staan op de daarin getekende handen en voeten. Trots laten ze het me zien. Elk kruisje was een zweer. Door er samen voor te zorgen en op elkaar toe te zien, wordt de stemming in de groep ook steeds zelfverzekerder. "Wij zijn gewone mensen en hebben recht op een plek om te leven, en onze kinderen hebben recht op school. Dat is inmiddels gelukt! En ooit komt de dag dat ze gewoon kunen vertellen waar ze wonen!"