Man met een missie

Ten noordoosten van de hoofdstad Delhi ligt de deelstaat Jharkhand. Jhar betekent boom, en Khand betekent land. Een bosrijk gebied, met rijke bodemschatten en een lange geschiedenis van armoede en politieke onrust. De Leprastichting coornineert het werk van de verschillende hulporganisaties die lepra bestrijden in dit gebied.

Ik maak kennis met dokter Sood, onze coordinator in Jharkhand. We zijn vandaag in de stad Ranchi en bezoeken ook enkele dorpen daar vlakbij. Tijdens de lange autoritten in dit onmetelijk grote land praten we heel wat af.

Aantrekkelijke carriere
Mensen als Dr Sood kom ik vaker tegen in de leprabestrijding. Hij is zeer gemotiveerd om leprapatienten te helpen en heeft zelfs andere aantrekkelijke carrieres links laten liggen. Hij woont en werkt in Jharkhand, terwijl zijn gezin in een voorstad van Delhi woont. Ze zien elkaar in vakanties en verder eens in de zes weken. Waarom doet een goed opgeleide arts zoiets?

Dr Sood is opgeleid tot anaesthesist, maar dit specialisme heeft hij maar een jaar uitgeoefend. Op een dag weigerde het hoofd van de afdeling anesthaesie een patient voor een operatie onder verdoving te brengen, omdat het een leprapatient was. Sood was geschokt. Driemaal maakte hij mee dat een patient door zijn familie, inclusief zijn vrouw, werd verstoten. De diagnose was duidelijk: lepra. En de hele familie liet de arme man zomaar barsten. Hij stond letterlijk op straat, ze wilden hem niet eens meer zien.

Dr. Sood: 'Nu maak ik het verschil'
Wat was voor een ziekte? De jonge Dr Sood besloot in 1981 een jaar te gaan werken bij de Indiase overheid als arts in de leprabestrijding. En hij is nooit meer teruggekeerd naar zijn lucratieve praktijk als anestaesist. Waarom? vraag ik hem. "Omdat je in de leprabestrijding zo ontzettend veel voor mensen kan betekenen en omdat de leprabestrijding begin jaren '80 nog in de kinderschoenen stond. Het was niet alleen medisch interessant, maar ook sociaal. Ik zag hoeveel verschil ik zou kunnen maken, als we de leprabestrijding goed zouden opzetten." Na een managementtraining van twee weken kwam hij boordevol ideeen terug. Kort daarna trad hij in dienst bij de Leprastichting in India, eerst als arts, later als coordinator.

Dr Sood praat met veel enthousiasme over de nieuwe projecten die hij vorig jaar is gestart. Naast de voortgaande bestrijding van lepra is hij in Jharkhand ook gestart met projecten om mensen in de leprakolonies te helpen met het opzetten van zelfzorgroepen. We bezoeken samen zo'n groep net buiten Ranchi. Negen maanden lang zorgen mensen nu dagelijks in groepsverband voor hun door lepra gevoelloze voeten. Het zijn gruwelijke grootheden waarin ze hun successen meten: "Toen we begonnen hadden we samen wel 72 zweren aan onze voeten; dat zijn er nu nog maar 33, en we gaan door", vertelt groepsleider Veeriah. Ik zie dat hij zelf nog maar twee vingers heeft, als hij de microfoon stevig vasthoudt terwijl hij zijn dorpsgenoten toespreekt.
Het zijn deze zweren en infecties die, onverzorgd, gaandeweg voeten en handen van mensen die lepra hebben gehad zo ernstig misvormen," vertelt Dr Sood me. "Wat dat betreft zijn deze zelfzorgroepen al een groot succes. Wij trainen de mensen hoe ze hun wonden moeten verzorgen en houden contact met de groepsleiders. De rest doen ze zelf."

Trots
Dankzij mensen als Dr Sood komen we steeds verder met het terugdringen van de ellende die lepra heeft aangericht en nog steeds aanricht in India. Ik ben trots dat ik hem mijn collega mag noemen.