Adres onbekend
Door: Jan van Berkel
Blijf op de hoogte en volg Jan
19 Januari 2010 | India, Ranchi
Bij ons bezoek aan een leprakolonie in Ranchi zijn ook een aantal vertegenwoordigers van een lokale bank aanwezig. Dr Sood heeft hen zo ver gekregen om een gift te doen aan de bewoners van deze kolonie.
Rolstoelen en krukken
Alle families krijgen een deken en mensen met oogproblemen door lepra een zonnebril om hun ogen te beschermen. Natuurlijk worden daar mooie foto's van gemaakt voor de PR van de bank, maar het is een doorbraak, voor het eerst bekommert een bedrijf zich om deze mensen. Jo, Daan en ik mogen de rolstoelen en krukken overhandigen aan mensen die daaarmee enorm geholpen zijn. Grote dankbaarheid alom. Het voelt wat ongemakkelijk, alsof het onze persoonlijke verdienste is dat ze deze hulpmiddelen krijgen.
"Als u ons echt wilt helpen, geef ons dan een baan!"
Opeens grijpt een jonge man de microfoon en begint de bankmanagers toe te spreken, half in het Engels, half in het Hindi. Hij is afgestudeerd, zeg maar HEAO, maar kan nergens een fatsoenlijke baan krijgen. Reden: hij heeft als zoon van een leprapatient, wonend in deze illegale kolonie, geen bewijs van inschrijving in het bevolkingregister en ook geen papieren tot welke kaste hij behoort. In de enorme Indiase bureaucratie kom je dan bij geen enkele afdeling personeelszaken binnen. "Als u ons echt wilt helpen," zegt Rijendra (22), "help ons dan aan een baan. Dan kunnen jongens als ik voor hun familie zorgen!"
Doorbraak
Er blijken nog zeven jonge mensen in de kolonie te wonen met hetzelfde probleem. Ze zijn afhankeljk van kleine tijdelijke baantjes, maar een echte baan vinden ze niet.
De bankdirecteur nodigt Rijendra uit om morgen naar zijn kantoor te komen. De hele kolonie joelt en klapt. Dat is de echte doorbraak van vandaag, een stap uit de afhankelijkheid van giften van welwillende stichtingen en bedrijven.
Rolstoelen en krukken
Alle families krijgen een deken en mensen met oogproblemen door lepra een zonnebril om hun ogen te beschermen. Natuurlijk worden daar mooie foto's van gemaakt voor de PR van de bank, maar het is een doorbraak, voor het eerst bekommert een bedrijf zich om deze mensen. Jo, Daan en ik mogen de rolstoelen en krukken overhandigen aan mensen die daaarmee enorm geholpen zijn. Grote dankbaarheid alom. Het voelt wat ongemakkelijk, alsof het onze persoonlijke verdienste is dat ze deze hulpmiddelen krijgen.
"Als u ons echt wilt helpen, geef ons dan een baan!"
Opeens grijpt een jonge man de microfoon en begint de bankmanagers toe te spreken, half in het Engels, half in het Hindi. Hij is afgestudeerd, zeg maar HEAO, maar kan nergens een fatsoenlijke baan krijgen. Reden: hij heeft als zoon van een leprapatient, wonend in deze illegale kolonie, geen bewijs van inschrijving in het bevolkingregister en ook geen papieren tot welke kaste hij behoort. In de enorme Indiase bureaucratie kom je dan bij geen enkele afdeling personeelszaken binnen. "Als u ons echt wilt helpen," zegt Rijendra (22), "help ons dan aan een baan. Dan kunnen jongens als ik voor hun familie zorgen!"
Doorbraak
Er blijken nog zeven jonge mensen in de kolonie te wonen met hetzelfde probleem. Ze zijn afhankeljk van kleine tijdelijke baantjes, maar een echte baan vinden ze niet.
De bankdirecteur nodigt Rijendra uit om morgen naar zijn kantoor te komen. De hele kolonie joelt en klapt. Dat is de echte doorbraak van vandaag, een stap uit de afhankelijkheid van giften van welwillende stichtingen en bedrijven.
-
19 Januari 2010 - 08:17
Anrik Engelhard, KIT:
Jan, Dank voor je boeiende en kleurrrijke reisverslagen. Ze geven echt goed weer wat er gebeurt, en met een orginele invalshoek. Fijn dat je de moeite neemt, want de dagen kunnen heel vermoeiend zijn in India weet ik uit eigen ervaring.
goede reis!
Anrik Engelhard,
Med Adviseur Leprastichting (KIT) -
19 Januari 2010 - 10:49
Dido:
Hoi Jan,
Dank je wel dat je je ervaringen met de leprabestrijding in India op deze manier deelt. Ik weet eigenlijk maar erg weinig van lepra, en heb nauwelijks benul van de impact van de ziekte en het enorme sociale isolement waarin mensen terecht komen als ze ermee geconfronteerd worden. Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoe de ziekte niet alleen fysieke littekens achterlaat, maar vooral ook sociale gaten slaat in een leven. En wat is het dan mooi dat mensen als Rijendra zich door trainingen e.a. sterk genoeg voelen om voor zichzelf op te komen en 'on the spot' respect en aandacht afdwingen.
Je doet heel mooi werk, samen met de (lokale) hulpverleners. Ik wens je een heel goed vervolg toe, en zie nu al uit naar je volgende verslag.
Groet!
Dido
-
19 Januari 2010 - 15:51
Marianne:
Hallo Jan,
wat een mooie reactie van die man! Economiche zelfstandigheid, werk, maatschappelijke betrokkenheid, het is allemaal van levensbelang! Hier in Nederland gaat het om het rapport van de WRR over (bijstellen van ) ontwikkelingshulp. Jullie lopen voorop: geen subsidie, maar giften, medische zorg, en - jouw speerpunt - ondersteuning bij revalidatie en terugkeer in de maatschappij! Heel goed, mooi werk, love you!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
