Hoog gezelschap

Op dinsdagmiddag vliegen we van Dhangadi terug naar Khatmandu. Het vliegveld van Dhangadi krijgt welgeteld 1 vlucht per dag. We melden ons in een soort loods waar onze namen en ticketnummers met de hand in een schrift van de maatschappij Buddha Air worden geschreven. We vliegen langs de Himalayatoppen naar het Oosten, wat een prachtig land is dit toch!

En dan in de avondspits door de nauwe straatjes van de hoofdstad naar een restaurant. Net als alle hoofdsteden groeit Kathmandu snel doordat velen van het platteland er hun geluk komen zoeken en ook het verkeer groeit. De stad is er totaal niet op berekend, waardoor ik net zoals ik in Nederland gewend ben rond deze tijd in een file sta. We ontmoeten een hoge ambtenaar van het ministerie van Gezondheid,de directeur leprabestrijding. Meneer Thakur vertelt vol trots dat Nepal nog dit jaar de eliminatiedoelstelling gaat halen. Dat zou betekenen dat per jaar bij niet meer dan 1 op de 10.000 Nepalezen lepra wordt geconstateerd. Vrijwel alle landen hebben al gemeld dat ze deze doelstelling hebben gehaald, maar wij twijfelen ernstig aan de kwaliteit van de cijfers. Zo snel laat de leprabacterie zich helaas niet verjagen; we begrijpen immers nog steeds niet precies hoe de besmetting werkt. Daar kun je over gaan discussieren, zoals mijn voorganger eerder ook met Thakur heeft gedaan. Veel belangrijker vind ik de vraag wat er daarna gaat gebeuren. Want als de politici de illusie hebben dat als de doelstelling op papier is gehaald het probleem lepra is opgelost, zou dit desastreus zijn. Ook na december 2009 blijven geld en aandacht hard nodig en dat kan niet alleen maar uit het buitenland komen. Thakur is het met me eens en lobbiet er hard voor dat de lepraprogramma's ook na december doorgaan,anders kan zo'n doelstellingsfeest uiteindeljk er toe leiden dat de aandacht verslapt en lepra zich weer uitbreidt.

Hoe werkt dat in zo'n overheidsbureaucratie? De minister vindt dat zijn land een slecht figuur slaat als die doelstelling niet snel wordt gehaald; dus geeft hij eenvoudig opdracht om de doelsteling nog dit jaar te halen. Er zijn in verschillende landen voorbeelden dat men dan heel hard aan de slag gaat en als het niet opschiet men heel ingenieus met de ziektecijfers aan de slag gaat en zowaar.. succes verzekerd. Maar niet heus.

De Leprastichting werkt in Nepal met 5-jarenprojecten. April 2010 loopt het huidige project af. Tijd om na te denken over de volgende fase. Wij willen graag meer gaan doen voor mensen met een handicap, veroorzaakt door lepra. Thakur steunt die gedachte, en ziet gelukkig ook het belang van het voortzetten van de leprabestrijding, target of geen target. Of we misschien de komende vijf jaar nog iets meer geld in Nepal kunnen besteden? Ik leg hem uit dat we op dit moment al heel hard ons best moeten doen om evenveel geld te vinden als we de afgelopen 5 jaar hebben besteed in Nepal. De recessie heeft dit jaar helaas ook gevolgen voor de giften van een deel van onze donateurs. Als we onze bijdrage op peil zouden kunnen houden zou dat al fantastisch zijn!