Zorgen om haar kleindochter

Vandaag een bezoek gebracht aan gezondheidsposten op het platteland buiten Dhangadi. Het is oogsttijd, de rijst wordt binnengehaald en de boeren beginnen meteen met het zaaien van tarwe. Idyllische plaatjes voor mij, maar keihard werken om het hoofd boven water te houden hier. De rijstoogst was slecht, doordat het regenseizoen laat was begonnen. Een week voor de oogst was er een wolkbreuk. Je kan het uittekenen, veel velden werden platgeslagen door dit geweld. De streek is arm en mensen hebben weinig reserves om tegenslagen op te vangen.

Verbannen uit dorp door lepra
Als je hier twintig jaar geleden te horen kreeg dat je lepra had, was je echt de klos. Dat overkwam Lauti, een aardige oma die we ontmoeten bij de gezondheidspost van het dorpje Dodhodara. Ze is lid van een zelfzorggroep die kort geleden is opgezet door medewerkers van de Leprastichting. Vandaag komen de ex-leprapatienten voor de derde keer sinds de start bij elkaar. Ze controleren elkaar op het goed schoonhouden en verzorgen van hun verwondingen aan handen en voeten. Lauti is enthousiast, de zweren aan haar voeten zijn verdwenen nu ze elke dag haar onderbenen met schoon water wast. Ik vraag haar naar haar geschiedenis.Ze weet niet hoe oud ze is, de gezondheidswerkster schat haar op 50 à 60 jaar. Ongeveer net zo oud als ik dus. Twintig jaar geleden werd ze bijna uit haar dorp gegooid door de buren, toen ze lepra kreeg. Daar zijn mensen nog steeds doodsbang van, maar gelukkig is de houding t.o.v. Lauti in de loop van de tijd verbeterd. Sindsdien zijn haar rechtervoet en beide handen ernstig beschadigd door wondjes die zijn gaan zweren. Aan dat proces maakt ze nu dankzij de zelfzorgroep een einde.

Nisa (4) heeft vlekjes op haar been
Lauti's man Sunder en vierjarige kleindochter Nisa zijn meegekomen. Drie maanden geleden is bij Sunder ook lepra geconstateerd. Hij slikt nu drie maanden medicijnen. Zo grillig verspreidt lepra zich; niet twintig jaar geleden toen zijn vrouw Lauti besmettelijk was, maar pas nu is Sunder besmet geraakt. Maandelijks komt hij naar het gezondheidscentrum om zijn medicijnen te halen. Lauti en Sunder zijn erg bezorgd om Nisa, ze zien vlekjes op haar beentjes. De dokter van het centrum heeft haar onderzocht en hen verzekerd dat het onschuldige vlekjes zijn en zeker geen lepra. Voor de zekerheid willen ze dat Dokter Dhakal, die met mij meereist vanuit Kathmandu, Nisa ook onderzoekt. Hij bevestigt de eerdere diagnose: Nisa is zo gezond als een vis, die vlekjes komen waarschijnlijk van de zon. Dhakal is dermatoloog en coördineert alle projecten van de Leprastichting in Nepal. Hij laat me statistieken zien waaruit duidelijk blijkt dat lepra in deze streek op zijn retour is. Van het geld dat hier nodig is voor de leprabestrijding kan de overheid maar 40 procent bijdragen, Nepal is een straatarm land; de rest van het geld en bijna alle deskundigheid in dit gebied komen sinds 1991 van de Leprastichting. En niet zonder resultaat dus. Leprabestrijding vraagt wel om een lange adem. Ik denk dat we hier nog wel even betrokken zullen blijven. Om het netwerk in stand te houden waardoor patiënten nu snel opgespoord en behandeld kunnen worden en om ex-patienten met handicaps zoals Lauti te helpen met revalidatie. Want ieder paar handen dat kan meewerken in het Verre Westen van Nepal is er een!