Beroep: bedelaar

We zijn op bezoek in Jonggaya, een leprakolonie in Makassar, de hoofdstad van het eiland Sulawesi. In een schamel huisje op een hoekje van een steeg spreken we meneer Madin (60 jaar), een man met zonnebril die getekend is door lepra. Hij woont hier met zijn vrouw Nami (58 jaar). Zijn vrouw excuseert hen: 'We zijn maar arme mensen.' Maar Pak Madin heeft wel even tijd, want vanmiddag om 3 uur gaat hij pas naar het winkelcentrum. Daar heeft hij zijn werk. Pak Madin bedelt. Hij is zwaar getekend door de lepra. Die liep hij op in Maleisië waar hij 20 jaar lang heeft gewerkt als bewaker bij een bank.

Lepra en werkeloos
Zijn baas zei hem dat hij zich moest laten behandelen en dat hij daarna weer welkom zou zijn, hij had al een keer een bankoverval weten te vorkomen. Maar terug op zijn werk kwam Pak Madin nooit meer. In Maleisië is behandeling van lepra niet gratis, zoals hier in Indonesië. Hij verbleef een paar weken in een ziekenhuis, maar toen was het geld op. Hij werd door de Indonesische marine naar Indonesië teruggebracht, conform een afspraak tussen beide overheden. Wie ongewenst is wordt uitgezet en opgehaald. Terug op Sulawesi kwam hij uiteindelijk hier in Makassar terecht, in het lepraziekenhuis.

Hoge vervoerskosten
De lepra ontwikkelde zich snel en sterk: zijn handen zijn ernstig aangetast, hij loopt moeilijk en is ook bijna blind. Met bedelen komt hij net rond. Per dag krijgt hij tussen de 2 en 2,50 euro. Voor de huur legt hij elke dag 65 cent opzij en 1 euro gaat naar de man die hem brengt en haalt met de motorfiets, want de bus komt hij niet in. Als de buschauffeur hem ziet wordt hij weggestuurd, omdat hij zichtbaar lepra heeft gehad. Na een dag bedelen houden Madin en Nami circa 50 cent over voor een rijstmaaltijd. Hun drie zoons zijn nog steeds in Maleisië. Sturen die soms af en toe geld? Och nee, die vragen zelfs of pa en ma niet iets kunnen sturen. Indonesische arbeiders in Maleisië hebben het ook niet breed.

Zelfzorgroep
Alleen op maandag bedelt hij niet, dan houdt de politie steevast grote schoonmaak in het winkelcentrum en wordt hij weggestuurd. Toevallig valt dat samen met de dag waarop de zelfzorgroep van de Leprastichting hier in Jonggaya bijeenkomt. Daar heeft hij geleerd om zijn wonden goed met zeep te wassen en elke dag zijn stramme handen en voeten met olie te masseren. Daardoor blijft de huid soepel en komen er minder nieuwe wonden bij.

Knappe man
Al die jaren is Mani haar man trouw gebleven. Ontelbare keren is aan haar gevraagd waarom ze niet weggaat bij die lepralijder. Maar Mani houdt van Madin en ze zal hem nooit in de steek laten. 'Hij was een erg knappe man en nu kan hij niet zonder hulp, ik help hem met eten. Met zijn handen kan hij bijna niks meer!' Madin kijkt stil voor zich uit. Wat zich achter zijn zonnebril afspeelt zien we niet.