Down by the river

Vandaag de hele dag op pad geweest langs leprakolonies om voorbeelden te zoeken die we kunnen presenteren in onze volgende campagne. Fotograaf Jan Joseph Stok, die hier al vier dagen is, had alles goed voorbereid. Na anderhalf uur rijden kwamen we aan de Barakar rivier. Daar, net naast een enorme spoorbrug waar elke tien minuten een trein overheen dendert, wonen vijftig families van mensen die ooit lepra hebben gehad. In een soort uiterwaard die regelmatig bij hoge waterstanden onder water loopt. Waarom? Vijf jaar geleden zijn ze weggejaagd van een hoger stuk grond, omdat daar een fabriek zou komen. Ze waren rechteloos, inderdaad. Veracht door iedereen en kwetsbaar als ze zijn, wisten ze niet op te komen voor hun rechten en lieten zich richting de waterrand jagen. De fabriek moet er nog steeds komen, maar zij wonen nu al vijf jaar in een soort hutten van plastic zeil. Een soort permanent vluchtelingenkamp, aan de rand van de absolute armoede. De meeste bewoners leven van bedelen, slechts een enkeling, meestal de wteedegeneratie, die gezond is gebleven, kan normaal werk doen als dagloner. Zoals Raji (21) die hard werkt in de bouw. Met zijn 2 euro per dag onderhoudt hij een gezin van zes personen, sinds zijn vader, die lepra en TB had, 2 jaar geleden overleed. Schoolgeld voor zijn broertje Viji (12) is er niet. Ik hoop dat wij dat met onze campagne kunnen gaan verzorgen. Want Viji heeft mij beloofd dat hij heel hard zijn best gaat doen op school, en wat ik hem heb beloofd….? Wedden dat die campagne gaat slagen?!