Naar school of meewerken?

Naar school of meewerken?
Meneer Quan is loonarbeider, in de Zuidelijke provincie Ca Mau, waar drie rijstoogsten per jaar mogelijk zijn. Hij is 48 en heeft twee kinderen, een zoon van 19 en een dochter van 16. Zijn zoon werkt al, nadat hij drie jaar geleden met school is gestopt. Hij moest gaan bijdragen aan het gezinsinkomen, naarmate zijn vader minder hard kan werken. Quangs voeten zijn door de lepra aangetast. En wie rijst verbouwt staat vaak met zijn blote voeten in het modderige water, waarin jonge rijstplantjes het goed doen. Maar door de lepra zijn Quangs voeten gevoelloos. Hij merkt niets als hij op een scherpe stoppel stapt met ploegen en tegen de tijd dat hij het door krijgt heeft hij al een lelijke wond aan zijn voet, die in de modder van het rijstveld makkelijk ontsteekt. En zo worden zijn voeten steeds slechter en zijn handicap steeds ernstiger.
Nu staat Meneer Quang op het punt om ook zijn dochter van school, te halen. Ze zou graag doorstuderen en de lokale Rk pastoor wil wel haar schoolgeld voor zijn rekening nemen. Daarvoor krijgt hij wat geld uit het buitenland. Maar de reiskosten naar school moet de familie van Quang zelf opbrengen. Ongeveer 10 euro per maand, dat gaat niet lukken, zegt Quang. De school ligt te ver van hun huis om te lopen en voor de bot en de bus is er geen geld. We discussiëren met elkaar: juist deze familie zou er zoveel belang bij hebben als tenminste een van de kinderen een redelijke baan kan krijgen, dat zou een echte kans zijn om aan de uitzichtloze armoede te ontsnappen. De Leprastichting heeft een klein schoolfonds in Vietnam om kinderen zoals de dochter van Quang toch in staat te stellen haar opleiding af te maken. Bijvoorbeeld om een brommer te kopen. Een Chinese brommer koop je hier al voor 300 euro. Maar vader Quang twijfelt nog, het gezin komt niet meer rond van het inkomen van vader en zoon. Ook daarvoor kunnen we een voorstel doen, bijv een zak rijst elke maand , zolang het meisje op school zal zitten. Quang weet het nog niet, eigenlijk had hij zijn besluit al genomen. En we zullen snel moeten zijn, want in september begint ook hier het nieuwe schooljaar. Komende week zal een van de medewerkers van de gezondheidspost de familie Quang bezoeken om er nog eens rustig over te praten. Ik hoop dat het lukt. Een door lepra getroffen gezin zit vaak vast in een uitzichtloze vicieuze cirkel, niemand in het dorp kijkt naar ze om. Nee, bevestigt Quang, hij krijgt nooit bezoek, behalve van de gezondheidspost. De buren zijn bang dat ze lepra zouden krijgen, hoewel hij na de behandeling 20 jaar geleden echt niet meer besmettelijk is. Een dochter met een goede baan zou een uitweg kunnen bieden, ik hoop dat Quang het aandurft.